چنان دل کندم از دنیا که شکلم شکل تنهایست

                                                 ببین مرگ مرا در خویش که مرگ من تماشایست   

مرا در اوج می خواهی تماشا کن تماشا

                                                 دروغ این بودم از دیروز مرا امروز حاشا کن

در این دنیا که حتی ابر نمی گرید به حال من

                                                همه از من گریزانند تو هم بگذر از این تنها

گره افتاده در کارم به خود کرده گرفتارم

                                               به جز در خود فرو رفتن چه راهی پیش رو دارم

گفتی به روزگاران مهری نشسته بر دل

                                            بیرون نمی توان کرد حتی به روزگاران

بیگانگی ز حد رفت ای آشنا بپرهیز

                                          زین عاشق پشیمان سر خیل شرمساران

ای مهربان تر از برف در بوسه های باران

                                                     بیداری ستاره در چشم جویباران

آیینه نگاهت پیوند صبح و ساحل            

                                                    لبخند گاه گاهت صبح ستاره باران