ای آنکه زنده از نفس توست جان من
آن دم که با تو‌ام، همه عالم ازان من

آن دم که با توام، پُِرم از شعر و از شراب
می‌ریزد آبشار غزل از زبان من

آن دم که با توام، سبکم مثل ابرها
سیمرغ کی‌ رسد به بلندآسمان من

بنگر طلوع خنده‌ی خورشید بر لبم
زان روشنی که کاشتی ای باغبان من!

با تو سخن ز مهر تو گفتن چه حاجت است؟
خود خوانده‌ای به گوش من این، مهربان من

چنان دل کندم از دنیا که شکلم شکل تنهایست

                                                 ببین مرگ مرا در خویش که مرگ من تماشایست   

مرا در اوج می خواهی تماشا کن تماشا

                                                 دروغ این بودم از دیروز مرا امروز حاشا کن

در این دنیا که حتی ابر نمی گرید به حال من

                                                همه از من گریزانند تو هم بگذر از این تنها

گره افتاده در کارم به خود کرده گرفتارم

                                               به جز در خود فرو رفتن چه راهی پیش رو دارم

گفتی به روزگاران مهری نشسته بر دل

                                            بیرون نمی توان کرد حتی به روزگاران

بیگانگی ز حد رفت ای آشنا بپرهیز

                                          زین عاشق پشیمان سر خیل شرمساران

ای مهربان تر از برف در بوسه های باران

                                                     بیداری ستاره در چشم جویباران

آیینه نگاهت پیوند صبح و ساحل            

                                                    لبخند گاه گاهت صبح ستاره باران